අබාසාත්ති – කිරි කිරි බොලේ – නැනී – මැට්ටි – නිකිලා පොත් කට්ටලය

2021 වසරේ හොඳම ස්වතන්ත්‍ර යොවුන් සාහිත්‍ය කෘතියට හිමි රාජ්‍ය සාහිත්‍ය සම්මානය දිනූ “මැට්ටි” කෘතිය රචනා කළ සම්මානනීය ලේඛිකා මනෝහරි ජයලත් මහත්මියගේ කෘති  කට්ටලය

අබාසාත්ති – AbaSaththi

“මට මැරෙන්ඩ ඇරපං මෝඩයා! ඇයි මාව ගොඩගත්තේ? එහෙනං දැන් මගේ බෙල්ල මිරිකපං!”
“උඹ මැරියං ඔය බඩේ ඉන්න එකා ඉපදුණාට පස්සෙ, මිනී නොමරා!”
“ඒ හින්දා තමා යකෝ මං මැරෙන්නේ! මට එපා ඒකා! මට එපා…! මට පිළිකුල්… මට මගේ සරුවාංගෙම පිළිකුල්…”
“නැගිටපං ඔතනින්, ගමේ මිනිස්සු වටවෙන්ඩ කලින්!”

කෙල්ල නැගිට්ටේ නෑ. පෙරළිලා හිටියා. නිකං නෙමෙයි, පොළොවේ පස් කකා.
“මට යන්ඩ දිහාක් නෑ. මට යන්ඩ දි…හ…ක් නෑ! උන් මා…ව අල්ලා ගනී. අනේ දෙයියනේ…”

කාගේ හරි බයිසිකලයක් එපිටහින් ගියා. ගෝපාල් දැක්කේ නෑ. සිරී…….ස් ගාලා සද්දේ ඇහුණා විතරයි.
ඔය මොකාහරි එකෙක් මේ හෙලුකුටු ගෑනි මෙහෙම ඉන්නවා දැක්කොත් ගෝපාල හිරෙන් මෙහා නවතින්නෑ. එච්චර නම් බැරියෑ… මේකි! මේකිට මොකක් වෙයිද?

මොකෙන් මොක වෙලා නවතීද?

“කිරි කිරි බොලේ”

එළිවෙච්චි වෙලේ ඉඳන් අර ළමයාව පතුරු ගහනවා. ඔය ළමයා ඉතුරු වෙයිද විභාගේ වෙනකල්..? කනත් හිරි වැටෙනවා. අහන් ඉඳලා අප්පිරියයි…

අපේ ගෙදර අපි ඔහොම කෑගහන්නෑ නේ. මේ ළමයටත් රවනවා ගොරෝනවා…”

තාත්තා මොකුත් කිව්වේ නෑ.

“අර කෝටුවක් තියාගෙන මේසෙට ගහනවා… පුටුවට ගහනවා…! එක විකාරයයි. ළමයට ඊයේ හොඳටම ගැහුවා. ලකුණු අඩු වුණොත් නෑයො හිනාවෙයි කියන්නේ…?

අනේ අපිට මොන රුදාවද ඕවට හිනා වෙන්ඩ… හිනා නෙමෙයි මාලායි මමයි අඬනවා ඕවට…

අම්මාත් පුදුම ගෑණියෙක් තමා. එහෙම තමයිලු ළමයි හදන්න ඕන. අපේ ළමයාටත් ගහලා බැනලා උගන්නන්නලු… බුරුල වැඩිලු… බෝලී සෙල්ලමේමලු. ඔය ගමේ කොල්ලෝ වනචරයොලු…

බෝලි! කාලා ඉවරනම් යනවා මෙතනින්…!” අම්මා ඒ ටික කිව්වේ මං ඉන්න බව දැක්කේ මේ දැන් වගේ.

මං කාලා ඉවර නෑ. ඒ නිසා මං එතනම හිටියා.

කවුද වනචර කොල්ලෝ…?
මං යන්නෑ වනචර කොල්ලෝ එක්ක සෙල්ලම් කරන්න…
මං දන්නෙත් නෑ වනචර කොල්ලෝ…

“නැනී”

“තාත්තා… ඔයා ගොඩක් ගොඩක් ගොඩක් හයියයි.

ගොඩාආආආ…ක් ශක්තියයි.

ගොඩාආආආ…රියක් උසයි.

ඔයා කොහොමද මෙච්චරක් කල් ටෙලිපෝන් එක අස්සෙ හිටියෙ? ආයේ කොහොමටවත් ඒක අස්සට යන්නෑනේ…?

මට පෑනෙන් ලියන්නත් පුළුවන්. මේ… මම දැන් ලොකුයි…”

********************************************************

ඒ උනාට  ලොකු මිනිස්සු ගොඩ දෙනෙක්  තාම කුඩායි.

චෝක් පෙට්ටියෙන්, බොරු ඇඬිල්ලෙන්, අතොරක් නැති කතාවෙන්, පුටුවටකට මේසෙකට  බඩගෑමෙන්  සිඟිත්තෙක් කියන වැදගත් කතා තේරුම් ගන්න ඒ ගොල්ලොන්ට පෑනෙන් ලියූ මේ කතාව රුකුලක් වේවි!

මැට්ටි – Matti 

මැට්ටි’ වැඩිහිටියන් අපේක්ෂා කරන රාමුකල ජයග්‍රහණ නෙලා ගන්නේ නැත. එහෙත් ඇය, ඇයගේම සුවිශේෂී වූ ජයග්‍රහණයන් භුක්ති විඳිමින් මහා වෘක්ෂයක් වෙමින් මහ පොලොව මත වැඩේ. ආර්ථික අගයන් ඉපදවීමේ පමණක් නොව ජීවිතය වින්ඳනය කිරීමේ දක්ෂතාවයද කුසලතාවයකි. දරුවන් තුල ඇති එවන් කුසලතාවයන් මොට නොකොට ඔප දැමීමට වැඩිහිටියන්ට ඇති මහත් වූ වගකීම මෙහි සියුම් ලෙස ස්පර්ශ කරයි.
වැඩිහිටියන් අපේක්ෂා කරන සාර්තකත්වයේ හා හික්මීමේ මිනුම් දඬු දරුවන් නිහඬ කරවූවද, ඔවුන්ගේ නිර්මල ඇතුලාන්තය තුල වැඩිහිටියන් සියුම් පරික්ෂාවකට ලක්වෙන අන්දම මෙහි ඉතා සරලව දරුවෙකුගේ ඇසින්ම පෙන්වා ඇත.
කුඩා දැරියක වටා ගෙතුනු හාස්‍යරසයෙන් අනූන කතාවක් වුවද මේ පොත ළමා කතාවක් නොව, දරුවන්ගේ පෞරුෂය කෙරෙහි දැඩි බලපෑමක් එල්ල කරවිය හැකි වැඩිහිටි දුබලකම් හා අඩුපාඩු දෙස ඇස් ඇරවීමකි.

නිකිලා – NIKILA

” පොත් මේසේ අස්කරලා මිසක් දුවන්නෑ සෙල්ලමට….”. ආච්චි එහෙම කියලා දොරත් වැහුවා.

” අනේ  ආච්චි අද අපි කසාද බඳින්න යන්නේ …..  මං කසාද  බැඳලා  එන්නං ?   ඉක්මනට එන්නම් !   ඈ…..  ??”

ඒ උනාට ආච්චි මට යන්න දුන්නේ පොත් මේසේ අස් කරලා ඉවර උනාම.

යනකොට මඟුල පටන් අරං !!

************

මං  හොඳටම දැක්කා හේලිගේ මේසේ උඩ  රෝද හයි කරපු   වතුර බෝතලයක් තිබුනා.

” වතුර බෝතල්වලට මොකටද බිනාල් රෝද….??.    වතුර බෝතල් ඇවිදින්න යනවයෑ…..  මං තාත්තට කියනවා අපේ ගේ පළාතෙවත්  රෝද අල්ලපු වතුර බෝතල් ගේන්න එපා කියලා…..”

එතකොට ටීච ආවා.   ටීච හොඳට දැක්කා  හේලී තනියම ඉන්න හැටි.  රෝද බෝතලෙත් දැක්කා.

රෝද අල්ලපු බෝතල් ඉස්කෝලෙට ගේන්න තහනම් කිව්වොත් කොච්චර හොඳද….?

***************

ඊට පස්සේ ආච්චි ලතෝනි දෙන්න ගත්තා.

“ දෙයියෝ සාක්කි….  මේ හැටි පූසෝ  මොනවට උස්සන් ආවද….. ?   ගිනිහින් දාන්ඩ!  ගිනිහින් දාන්ඩ….!”

එතකොට ඇත්තටම මං විතරයි පූස් පෙට්ටිය ඇරියේ. ඒකත් බාගෙට…

තව මෆින්ගේ පූස්  පෙට්ටිය !  මොනිටර් බාලදක්ෂයාගේ පූස් පෙට්ටිය !

මේ ඔක්කොම  දැක්කෝත්  ආච්චි කලන්තෙ දායිනේ.   පුදුම ආච්චියෙක්…!